‘Ik wil heel graag leren zingen, maar ik heb helemaal geen mooie stem’ is een zin die ik vaak hoor van beginnende zangers of zangeressen. Over het algemeen valt het in de praktijk reuze mee, en is er helemaal geen sprake van een lelijke of rare stem. Meestal gaat het vooral om de confrontatie met de eigen stem.
Je bent gewend jezelf ‘van binnen‘ te horen en je hoort jezelf nooit zoals je iemand anders hoort praten of zingen. Jezelf ineens horen zingen of praten kan erg confronterend zijn in het begin,en het is dan geen vreemde reactie om de opname van jouw stem snel uit te zetten van de schrik.
Elke stem is anders
Elke stem is anders en dat is maar goed ook. Anders zouden Beyonce of Bruno Mars geen grote artiesten zijn geworden. Iedere stem heeft zijn eigen karakteristiek en het is de kunst om in jouw stem die eigenheid te vinden en die te ontwikkelen. Elke stem heeft zijn pluspunten en zijn minpunten, zijn zwakke en zijn sterke plekken. Maar zelfs dat kan in je voordeel werken.
Een rare stem als handelsmerk
Er schuilt vaak een angst om anders te zijn, om op te vallen of misschien wel speciaal te zijn achter. Maar zeg nou eerlijk, hoe gek kan een stem zijn zonder je handelsmerk er van te maken? Denk aan Macy Gray of Fran Drescher. Zij hebben niet de mooiste stem ter wereld, maar wel een stemgeluid dat opvalt, en dat hebben ze in hun voordeel laten werken. Zij zijn beroemd geworden door hun rare stem.
Bij muziek en zingen zijn zuiverheid, de muzikaliteit en het ritmegevoel van groot belang. Even als gevoel en eigenheid. Iets te zeggen hebben en dat kunnen en durven uiten. Een artiest als Bob Dylan had het op covers met zijn stem waarschijnlijk niet gered, maar de combinatie van zijn muziek, teksten, eigenheid en gevoel in zijn stem en zijn muziek maken dat hij zo groot is geworden.